Non-stop solo Elfstedentocht in de zeekajak.

 Na lang twijfelen hebben we, Carel van Leeuwen en Marcel Prins ons op de valreep opgegeven voor de Elfstedentocht non-stop in een (solo) kajak bij kanoclub "Onder de Wadden" in Franeker. De inschrijvingstermijn is al lang verlopen maar de kanovereniging doet niet moeilijk en we mogen meedoen!

Dinsdag 6 september overleg bij Henk Kroes. Hij is een ervaren lange afstandsfietser en we maken graag gebruik van zijn expertise. Hij is ons support team en we moeten afspreken wat we waar willen hebben.

We plannen een aantal bevoorradingsmomenten.

-         Herman onze accordeonist van www.RemoliNo.nl in Finkum

-         Dineke, mijn vrouw in Burdaard

Vanaf dan komt Henk om de hoek kijken met bevoorrading in:

-         Scharnegoutum

-         Stavoren

-         Bolsward

Ik heb een heel mooi kaartje van de track geprint van Google maps. Maar dat heeft Henk toch beter voor elkaar. Even rommelen en dan komen gedetailleerde kaarten van de Elfsteden schaatstocht 1997 boven water met keurig de afstanden vermeld. Zo dat rekent even makkelijker. We maken een schema op 36 uur met alle doorkomst tijden en we spreken af dat we alles wat we nodig hebben in Carel zijn bus zullen laden.

Donderdag vrij genomen en alle spullen bij elkaar gezocht. Op de boot heb ik een zaklamp getapet en daar eerder deze week al mee proef gevaren. Daarnaast heb ik nog een hoofdlamp en een rondschijnend wit fietslampje voor achter op de boot dus de verlichting is voor elkaar.

Om kwart over zeven ’s ochtends kom ik in Franeker aan en begin de boot in te pakken. Ik probeer de boot zo licht mogelijk te houden dus heb ik vier tassen gemaakt die met Carel zijn bus meegaan:

- Burdaard: Droge kleren

- Scharnegoutum: Droge kleren en wet-suit

- Stavoren: Douchen en droge kleren

- Franeker: Douchen en droge kleren.

Ik vaar met alleen het noodzakelijke, een extra set droge kleren, zwemvest en voldoende drinken en eten voor tussen de supply punten. Om kwart over acht de laatste briefing in het clubhuis. Telefoonnummers worden uitgewisseld en knelpunten besproken.

Om negen uur worden we weggetoeterd door de burgemeester en dan gaan we op weg. Beleefd laten we de anderen voorgaan en achteraf heb je dan al een achterstand van vier minuten. En dat is moeilijk goed maken. We zijn dan meteen het laatste team en liggen al op achterstand. Tip voor de volgende keer: Meteen starten!!!

We hebben windje mee dus we varen heerlijk naar Wier. We komen dan al de Sup-pers tegen (Stand Up Peddelaars). Opvallend hoeveel vrouwen hieraan meedoen. Iets minder is dat ze “U” tegen me zeggen en “Meneer”. De Suppers gaan links over het sluisje, we hebben opdracht gekregen de Suppers niet te hinderen dus wij gaan dan maar rechts het sluisje over….

In Oude-Leye missen we bijna ons supply punt “Herman”. Gelukkig zie ik Herman op de brug bij Finkum en ontmoeten we elkaar bij de jachthaven. Herman heeft echt een heerlijke lunch. Broodjes met ei, soep, verse vruchtensap, krentenbollen en koekjes. Carel en ik eten onze buik helemaal rond en dan gaan we weer.

De stop: Burdaard op de heenweg kunnen we wel overslaan we zitten nog helemaal vol. We besluiten om door te varen naar Dokkum. In Dokkum worden we uit onze boot geholpen door de vrijwilligers en dat is wel echt nodig. Want door het varen word je behoorlijk stijf. We lopen even 10 minuten heen en weer en dan maar weer op weg.

Vanaf Dokkum hebben we in de wind. We zoeken zoveel mogelijk de luwte van de rietkraag en varen naar Burdaard. In Burdaard heeft Dineke de macaroni klaar en die gaat er heerlijk in. Dit is onze tweede warme maaltijd vandaag. Naast de pasta is er zalm en geiten kaas voor de extra calorieën. Dit is best een lange stop maar dat hopen we goed te maken in Leeuwarden. Daar kunnen wij doorvaren. Bij de controle post in Leeuwarden varen we zes man voorbij en zijn we even niet het laatste team. Als we voorbij varen breekt halve paniek uit. Iedereen begint naar zijn boot te rennen en zijn peddel te zoeken.

Leeuwarden doorvaren is weer een uur en aan het begin van de Zwette hebben we een kleine pauze. We bellen Henk en geven aan om elf uur ’s avonds in Scharnegoutum te zijn. Als we net uitgestapt zijn varen de andere kajakkers ons weer voorbij en liggen we weer achteraan. Het wordt nu donker en de lampen op onze kajaks gaan aan. Je denkt hoe meer licht hoe beter. Maar eigenlijk is een spaarzame lamp veel prettiger.

In Scharnegoutum weten we niet wat we zien. Henk zit voor de brug vol in het licht en heeft twee camping stoelen en een tafel klaarstaan. Alle deuren in de bus staan open dus we kunnen meteen droge kleren en het wetsuit aan schieten. Brinta, yoghurt, pasta rijst thee van alles staat er klaar. We worden echt super verwend. Euhhh derde warme maaltijd? Ja dus….

Scharnegoutum Sneek is een klein eindje en dan komen we de controle post tegen. We moeten eerst (eskimoteren) rollen om ons stempeltje te halen maar na wat onderhandelen mogen we ook zo doorvaren. Dat “vaart” weer mee…

In het donker glijden we heerlijk naar het Slotermeer. De wind in inmiddels gaan liggen en het water kabbelt dus het is een makkie. We varen op de gps strak naar Sloten. Elke ton raken we tijdens de overtocht. Zo nu en dan knip ik even mijn hoofdlamp aan. De hoofdlamp (Princeton Tec Apex) doet het geweldig het lijkt wel een zoeklicht. Omdat de lamp zoveel licht geeft dat hij verblind, heb ik eerst een pet opgezet en daarover de hoofdlamp gedaan. Carel heeft alleen oog voor de sterren. “Kijk Marcel, de Noorderkroon”. “Nee Carel, ik kijk niet omhoog dan valt mijn hoofdlamp af.” Kijk, de dolfijn is echt een heel schattig sterrenbeeldje”. “Nee Carel, ik kijk niet omhoog dan valt mijn hoofdlamp af.” Enz. Van verre zien we het rode knipperlicht van de controle post. In de vaart naar Sloten komen we de andere teams tegen en dan melden we ons als laatste bij de controle post.

Ik rek mezelf even uit om mijn achterwerk verlichting te geven en ploep daar valt mijn hoofdlamp in het water. We zien nog wat luchtbellen en dat is het. Bah, bah, bah! Ik moet eruit om de lamp te pakken. Maar de vrijwilliger bij de controle post bedenkt zich niet. Rukt om drie uur 's nachts zijn kleren van zijn bast en gaat kopje onder om met mijn lamp boven water te komen.  Ik kan hem wel tuuten zo blij ben ik! Zonder de lamp is varen in het donker echt niet vertrouwd! Er zit gewoon een zekeringkoord aan mijn zwemvest. Dat bedenk ik me nu pas. Dus het koord gaat aan de lamp, dit gebeurt niet nog een keer! Blij varen we weer terug naar het Slotermeer op weg naar Balk.

Op het meer is de snelheid eruit en heeft Carel moeite om door te gaan. Bij de Luts in Balk wordt het steeds erger. Op een gegeven moment hoor ik hem monotoon mompelen. Dan zit Carel links in de kant dan rechts in de kant. Op een gegeven moment stop ik en vraag Carel wat er is. “Oke, wat is er aan de hand, je moet wat eten en drinken.” Carel: “Ik zie dingen die er niet zijn, Cabaretiers en Nonnen het wil niet meer, ik moet eerst slapen anders gebeuren er ongelukken”. Door de overhangende takken krijgt Carel last van een tunnel syndroom en kan hij niet meer focussen. Ik knip nu de lamp voluit aan en dat geeft “verlichting”. Van de vorige keer weet ik dat er bij de Wyldemerk een mooi plekje is dus daar wil ik naar toe. We varen nog even door.

Carel heeft een Eskimo kano met een hele smalle kuip. Ik stap uit en ga in het water om de kajak stabiel te houden zodat Carel eruit kan komen. Hij trekt de boot op de kant maakt een waterdichte tas leeg. Doet zijn zwemvest af en zijn regenpak aan. Dan gaat hij liggen, krult zich op en slaapt…. Tja, ik stap wat rond en dan doe ik maar hetzelfde. Binnen twee minuten ben ik ook vertrokken. Na anderhalf uur word ik wakker en wek Carel. Carel had zo doorgeslapen tot 10 uur maar er is werk aan de winkel. Snel pakken we in en vertrekken weer.

We bellen met de organisatie dat we nu echt achterliggen op het schema. Martin doopt ons team van “ZeeLeeuw” om naar “Klaas Vaak” en daar gaan we weer. Op de “Alde Karre” bellen we met Henk. Die snapt er al niets van want hij had al lang een telefoontje verwacht. Maar hij zal in Stavoren klaar staan voor ons. Om negen uur zijn we in Stavoren. Opnieuw bellen we met de organisatie. Martin voorspelt dat we pas negen uur binnen gaan komen. Wij zelf denken/hopen eerder…

Opnieuw worden we volgestopt door Henk. Het wordt alleen wel lastig om wat te eten want het smaakt allemaal niet meer zo lekker. De rijst krijg ik niet weg maar muesli en yoghurt lukt nog wel. De koffie smaakt in ieder geval heerlijk!! De douche werkt alleen met muntjes dus dat gaat niet door. Ik heb alleen papier geld en gun me de tijd niet. Snel poedel ik mezelf wat onder de koude kraan en trek het wetsuit uit en droge kleren aan.

Met Henk spreken we af dat we in Bolsward weer worden opgevangen. Daar gaan we weer. Dit stuk vind ik het langste eind van de tocht. Carel verzint van alles om het tempo erin te houden. Slagen voorspellen tot de volgende boom, brug, boot, huis, plaats en het dan proberen te halen. Of met hele lange slagen of als je teveel hebt geschat met hele korte slagen. Ik raak steeds de tel kwijt. En het tellen werkt voor mij niet. Laat mij maar gedachteloos de peddel door het water halen.

We beginnen alle mensen langs de route aan te spreken. “Hallo, alles goed?”, “Mooi weer hé”, enz… Mensen moedigen ons aan of groeten terug. Eerst wil Hindeloopen maar niet komen maar daarna is Workum ook heeeeeeel ver weg…. De zon wordt steeds warmer en ik krijg een allergische reactie van mijn eigen zweet onder de neoprenen manchetten. Die geven wel lekker steun maar ze gaan nu wel echt uit.

Voor Bolsward krijgt Carel het op de heupen en begint als een mad-man aan zijn paddel te rukken. Oef, ik moet een tandje en nog een tandje schakelen om bij te blijven. Carel houdt er een strak tempo in en pff eindelijk zijn we in Bolward. Pyke, de vriendin van Carel, komt ons samen met Henk aanmoedigen. Ik schiet bijna vol zo blij ben ik om haar te zien. Oeps, toch wel moe blijkbaar dat ik zo emotioneel wordt om ze te zien… Er staat een heerlijke taart en koffie voor ons klaar en opnieuw weer yoghurt en muesli. Eten wordt steeds lastiger en steeds minder dingen smaken. Dus heel blij ben ik met de taart!

Vanaf Bolsward beginnen we aan het laatste stuk. We moeten weer even schakelen. De support voelt als een warme douche en die haalt je uit de flow. We beginnen weer rustig om even warm te worden en dan gaan we weer los.

Voor Harlingen haalt een schip ons in. Ik blijf op de boeggolf hangen en vaar relaxt mee. De vaart naar Harlingen is smal en bochtig en er staat weinig water. Na een bocht trekt de schipper de gas handel open en wordt al het water weggezogen. Ik ga als een magneet naar het schip en weet niet los te breken van de boeggolf. Als een zwaan kleef aan klem ik me aan de ijzeren rand van het schip vast. “Waar is hij gebleven Henk” roept de vrouw. “Volgens mij ligt hij eronder” roept de man. Gelukkig gooit hij het gas eraf en kom ik met de schrik vrij. Helemaal bibberend vaar ik het laatste stuk naar Harlingen dit was levensgevaarlijk en ging net goed….Pfff…

In Harlingen pakken we de laatste stempelpost en dan gaan we naar Franeker. We zijn nu echt ontketend en trekken zo hard we kunnen aan de paddel. We vliegen door het water en vijf minuten voor het einde passeren we nog een team. We geloven het bijna niet maar we hebben het geflikt. Na 34 uur en 10 minuten worden we op de laatste brug binnen gehaald door Salisha, de kleindochter van Carel, zijn dochter, Pyke en natuurlijk onze Henk Kroes! Op de kade voor de club staan alle kajakkers en vrijwilligers. Het is echt super om zo binnengehaald te worden!

Een halve minuut na ons komt het andere team ook binnen en dan gaan we naar de centrale afsluiting. Alle teams worden gelauwerd en krijgen hun medaille en alle verhalen worden verteld.

Tweeëndertig man/vrouw hebben de tocht uitgevaren! Vier zijn er onderweg uitgevallen één is niet gestart. Organisatie en vrijwilligers van kano club Onder de Wadden bedankt! Het was geweldig leuk om mee te doen. Het waren twee prachtige dagen! 

Speciaal dank voor ons eigen support team: Herman, Dineke en natuurlijk Henk!!

Quotes:

-         Had je het ook moeilijk? Nee hoor, alleen de laatste twaalf uur.

-         Wat een rug heeft die vrouw, je komt er maar niet voorbij.

-         Deze tocht komt op mijn CV!

"The day after" Strompelen naar beneden maar MET medalje!

Dockumer Courant 12 september 2012