De Veluwerally 2012

Nooit heb ik een tocht op een Nederlandse rivier gemaakt dus als Carel vraagt of ik zin heb om de IJssel van bijna Arnhem naar Kampen te varen hoef ik me niet lang te bedenken.

Vrijdag moet Carel naar het westen en brengt zijn tweepersoons Valley Alleut alvast naar Giesbeek. Hij maakt meteen kennis met onze camping buren twee Belgen Sjef en Werner. We hebben bedacht om de boot inclusief de camping spullen in Giesbeek te dumpen en dan gebruik te maken van de pendel bus aan het eindpunt die ons van Kampen naar de start in Giesbeek brengt.

Zaterdag vertrek ik veel te vroeg van huis, daardoor pak ik nog een trein eerder dan gepland. Daardoor heb ik uiteindelijk een uur over in Zwolle. Ik lees de autobiografie van Steve Jobs de zon schijnt dus de tijd vliegt voorbij. Om half vier rijdt Carel langs en pikt me op om naar Kampen het eindpunt te rijden. We hebben er allebei zin in! Opnieuw hebben we een uur over en kletsen we wat met de organisatie.

De bus rijdt naar Deventer om de kajakkers op te pikken die de 50 kilometer gaan doen. We hebben mooi tijd op de prachtig verwilderde parkeerplaats allerlei kano karren te bewonderen. Carel is bezig om zijn eigen kar te bouwen. Hij is iets te enthousiast en raakt er in één verstrikt…

Door de verschillende stops onderweg komen we laat aan op de camping. Het begint al donker te worden en de hoofdlampen moeten erbij aan. Carel gaat koken en ik zet de tent op. De Belgen naast ons zijn aan het barbecueën en we krijgen van hun lekkere hamburgers en kip. Die passen goed bij de pasta van Carel.

Even later zitten we met z’n allen om het vuurtje en de Belgen zijn echt zot. De ene woordspeling en allerlei zottigheid vliegt door de lucht. De volle maan klimt prachtig aan de wolkenloze lucht omhoog. De flesjes met inhoud worden steeds leger en de stemming steeds lacheriger. Maar om elf uur gaan we naar bed want morgen moeten we wel aan de bak!

’s Ochtends gaat de wekker om zes uur en we ruimen de tent en de spullen op. Een uur voor de aanvang wordt de start van de 100 kilometer aangekondigd en begint de camping te ontwaken. Wij zijn al heel ver en hebben alle tijd. Er staat nu een enorm lange rij voor de toiletten. Er zijn er drie, en die zijn een “beetje” krap bemeten voor zoveel mensen. Een half uur voor tijd beginnen we onze kleren aan te trekken en de laatste spullen naar de boot te brengen. Carel weet alles in de boot te persen en bijna dreigen we op tijd klaar te zijn. Vlak voor de start komt een viermans-K1 het meertje opstuiven. Dit is echt een indrukwekkend gezicht, het lijkt wel een haai!

Als het startsein klinkt zijn we nog net nog niet klaar. Maar na vijf minuten kunnen we los. We liggen dan meteen achteraan in het deelnemersveld. We hebben koude spieren en moeten nog even warm paddelen. Het is een prachtige dag met witte wiven en de zon die prachtig opkomt en de maan verdringt. Ben vliegt ons voorbij en beloofd dat hij over acht uur aankomt.

De IJssel opvaren is net als fietsen met elektrische ondersteuning. Je vliegt vooruit zonder je heel erg in te spannen. We zijn om kwart over elf al in Deventer! We liggen dan bijna vooraan in onze “klasse” en zijn dan bijna iedereen gepasseerd. De hele snelle jongens zijn dan al ver voorruit.

De rivier afvaren is echt geweldig, het is een afwisselend landschap met liefelijke dorpjes en verrassende natuur. Je moet alleen wel ogen van voren en van achteren hebben. Er varen enorme schepen en je wilt je niet laten verrassen door zo’n joekel. De grote schepen maken nauwelijks golven maar de kleine jachten daarentegen trekken een hekgolf dat je je even in een storm waant. Als er een jacht voorbij komt gebruiken we de golf om even lekker mee te surfen en dan gaan we nog harder dan we al gingen.

Om half een houden we een korte stop. Dit is ook onze enige stop we hebben dan al dik 70 kilometer afgelegd. Als we net aan land gaan komt een hele snelle dame ons vergezellen. Ze ligt voor op iedereen en vaart echt geweldig! Na een krentenbol en een aantal koppen thee duwen we haar af. Jullie halen me zo wel weer in roept ze nog. Als we weer varen doen we daar wel een uur over om haar terug te halen. Het schiet maar niet op hoe hard we ook aan onze peddel trekken. Maar eindelijk zijn we weer langszij…

Even later komt een K1 aanstuiven en vaart een stukje mee. Als hij weer de sporen geeft proberen Carel en ik te volgen. Dat lukt natuurlijk maar een klein stukje maar is wel even leuk. Ik heb nog nooit een K1 van dichtbij gezien maar het is niet echt een comfortabele boot. Bij elke golf moet hij de boot met de lage peddel steun erdoor trekken. Maar als hij versnelt is de boot niet te houden. In 10 minuten heeft hij 4 minuten voorsprong. Even later moet de kajakker wat eten en passeren wij hem weer. Dus hoe snel is snel nu eigenlijk? De tijd die je verliest met stoppen is nooit meer in te halen.

Het laatste stuk trekt de wind aan en moeten we hard werken. Maar na 8 uur en 3 kwartier komen we in Kampen aan. We landen op een superleuk strandje bij de molen. We worden welkom geheten door de organisatie en gefeliciteerd. Dit komt wel heel leuk aan! Nadat we onze medaille in ontvangst hebben genomen nemen we de tijd om de boot leeg te halen. Van deelnemer worden we nu publiek en we moedigen iedereen aan die binnen komt.

Van de Belgen komt Werner als eerste binnen. Sjef komt binnen en doet voor het publiek even een eskimorol en dat is toch een prestatie na 100 kilometer!

Ook erg leuk is om mee te maken hoe de Gym vereniging zingend aankomt in een enorme Canadese kano. Deze mannen hebben echt hard gewerkt! Respect!

De zon gaat bijna onder maar we kunnen nog een lekkere maaltijd maken met macaroni. Die maaltijd is echt verdiend en een leuke afsluiting van de dag. Organisatie en vrijwilligers van de Veuwerally bedankt! Echt een ontzettend leuke tocht die ik niet snel zal vergeten!

Voor GPS liefhebbers:

Voor wie de tocht wil bekijken in Google Earth
VeluweRally.kml

Voor wie de tocht wil bekijken als gpx file
VeluweRally.gpx

Non-stop solo Elfstedentocht in de zeekajak.

 Na lang twijfelen hebben we, Carel van Leeuwen en Marcel Prins ons op de valreep opgegeven voor de Elfstedentocht non-stop in een (solo) kajak bij kanoclub "Onder de Wadden" in Franeker. De inschrijvingstermijn is al lang verlopen maar de kanovereniging doet niet moeilijk en we mogen meedoen!

Dinsdag 6 september overleg bij Henk Kroes. Hij is een ervaren lange afstandsfietser en we maken graag gebruik van zijn expertise. Hij is ons support team en we moeten afspreken wat we waar willen hebben.

We plannen een aantal bevoorradingsmomenten.

-         Herman onze accordeonist van www.RemoliNo.nl in Finkum

-         Dineke, mijn vrouw in Burdaard

Vanaf dan komt Henk om de hoek kijken met bevoorrading in:

-         Scharnegoutum

-         Stavoren

-         Bolsward

Ik heb een heel mooi kaartje van de track geprint van Google maps. Maar dat heeft Henk toch beter voor elkaar. Even rommelen en dan komen gedetailleerde kaarten van de Elfsteden schaatstocht 1997 boven water met keurig de afstanden vermeld. Zo dat rekent even makkelijker. We maken een schema op 36 uur met alle doorkomst tijden en we spreken af dat we alles wat we nodig hebben in Carel zijn bus zullen laden.

Donderdag vrij genomen en alle spullen bij elkaar gezocht. Op de boot heb ik een zaklamp getapet en daar eerder deze week al mee proef gevaren. Daarnaast heb ik nog een hoofdlamp en een rondschijnend wit fietslampje voor achter op de boot dus de verlichting is voor elkaar.

Om kwart over zeven ’s ochtends kom ik in Franeker aan en begin de boot in te pakken. Ik probeer de boot zo licht mogelijk te houden dus heb ik vier tassen gemaakt die met Carel zijn bus meegaan:

- Burdaard: Droge kleren

- Scharnegoutum: Droge kleren en wet-suit

- Stavoren: Douchen en droge kleren

- Franeker: Douchen en droge kleren.

Ik vaar met alleen het noodzakelijke, een extra set droge kleren, zwemvest en voldoende drinken en eten voor tussen de supply punten. Om kwart over acht de laatste briefing in het clubhuis. Telefoonnummers worden uitgewisseld en knelpunten besproken.

Om negen uur worden we weggetoeterd door de burgemeester en dan gaan we op weg. Beleefd laten we de anderen voorgaan en achteraf heb je dan al een achterstand van vier minuten. En dat is moeilijk goed maken. We zijn dan meteen het laatste team en liggen al op achterstand. Tip voor de volgende keer: Meteen starten!!!

We hebben windje mee dus we varen heerlijk naar Wier. We komen dan al de Sup-pers tegen (Stand Up Peddelaars). Opvallend hoeveel vrouwen hieraan meedoen. Iets minder is dat ze “U” tegen me zeggen en “Meneer”. De Suppers gaan links over het sluisje, we hebben opdracht gekregen de Suppers niet te hinderen dus wij gaan dan maar rechts het sluisje over….

In Oude-Leye missen we bijna ons supply punt “Herman”. Gelukkig zie ik Herman op de brug bij Finkum en ontmoeten we elkaar bij de jachthaven. Herman heeft echt een heerlijke lunch. Broodjes met ei, soep, verse vruchtensap, krentenbollen en koekjes. Carel en ik eten onze buik helemaal rond en dan gaan we weer.

De stop: Burdaard op de heenweg kunnen we wel overslaan we zitten nog helemaal vol. We besluiten om door te varen naar Dokkum. In Dokkum worden we uit onze boot geholpen door de vrijwilligers en dat is wel echt nodig. Want door het varen word je behoorlijk stijf. We lopen even 10 minuten heen en weer en dan maar weer op weg.

Vanaf Dokkum hebben we in de wind. We zoeken zoveel mogelijk de luwte van de rietkraag en varen naar Burdaard. In Burdaard heeft Dineke de macaroni klaar en die gaat er heerlijk in. Dit is onze tweede warme maaltijd vandaag. Naast de pasta is er zalm en geiten kaas voor de extra calorieën. Dit is best een lange stop maar dat hopen we goed te maken in Leeuwarden. Daar kunnen wij doorvaren. Bij de controle post in Leeuwarden varen we zes man voorbij en zijn we even niet het laatste team. Als we voorbij varen breekt halve paniek uit. Iedereen begint naar zijn boot te rennen en zijn peddel te zoeken.

Leeuwarden doorvaren is weer een uur en aan het begin van de Zwette hebben we een kleine pauze. We bellen Henk en geven aan om elf uur ’s avonds in Scharnegoutum te zijn. Als we net uitgestapt zijn varen de andere kajakkers ons weer voorbij en liggen we weer achteraan. Het wordt nu donker en de lampen op onze kajaks gaan aan. Je denkt hoe meer licht hoe beter. Maar eigenlijk is een spaarzame lamp veel prettiger.

In Scharnegoutum weten we niet wat we zien. Henk zit voor de brug vol in het licht en heeft twee camping stoelen en een tafel klaarstaan. Alle deuren in de bus staan open dus we kunnen meteen droge kleren en het wetsuit aan schieten. Brinta, yoghurt, pasta rijst thee van alles staat er klaar. We worden echt super verwend. Euhhh derde warme maaltijd? Ja dus….

Scharnegoutum Sneek is een klein eindje en dan komen we de controle post tegen. We moeten eerst (eskimoteren) rollen om ons stempeltje te halen maar na wat onderhandelen mogen we ook zo doorvaren. Dat “vaart” weer mee…

In het donker glijden we heerlijk naar het Slotermeer. De wind in inmiddels gaan liggen en het water kabbelt dus het is een makkie. We varen op de gps strak naar Sloten. Elke ton raken we tijdens de overtocht. Zo nu en dan knip ik even mijn hoofdlamp aan. De hoofdlamp (Princeton Tec Apex) doet het geweldig het lijkt wel een zoeklicht. Omdat de lamp zoveel licht geeft dat hij verblind, heb ik eerst een pet opgezet en daarover de hoofdlamp gedaan. Carel heeft alleen oog voor de sterren. “Kijk Marcel, de Noorderkroon”. “Nee Carel, ik kijk niet omhoog dan valt mijn hoofdlamp af.” Kijk, de dolfijn is echt een heel schattig sterrenbeeldje”. “Nee Carel, ik kijk niet omhoog dan valt mijn hoofdlamp af.” Enz. Van verre zien we het rode knipperlicht van de controle post. In de vaart naar Sloten komen we de andere teams tegen en dan melden we ons als laatste bij de controle post.

Ik rek mezelf even uit om mijn achterwerk verlichting te geven en ploep daar valt mijn hoofdlamp in het water. We zien nog wat luchtbellen en dat is het. Bah, bah, bah! Ik moet eruit om de lamp te pakken. Maar de vrijwilliger bij de controle post bedenkt zich niet. Rukt om drie uur 's nachts zijn kleren van zijn bast en gaat kopje onder om met mijn lamp boven water te komen.  Ik kan hem wel tuuten zo blij ben ik! Zonder de lamp is varen in het donker echt niet vertrouwd! Er zit gewoon een zekeringkoord aan mijn zwemvest. Dat bedenk ik me nu pas. Dus het koord gaat aan de lamp, dit gebeurt niet nog een keer! Blij varen we weer terug naar het Slotermeer op weg naar Balk.

Op het meer is de snelheid eruit en heeft Carel moeite om door te gaan. Bij de Luts in Balk wordt het steeds erger. Op een gegeven moment hoor ik hem monotoon mompelen. Dan zit Carel links in de kant dan rechts in de kant. Op een gegeven moment stop ik en vraag Carel wat er is. “Oke, wat is er aan de hand, je moet wat eten en drinken.” Carel: “Ik zie dingen die er niet zijn, Cabaretiers en Nonnen het wil niet meer, ik moet eerst slapen anders gebeuren er ongelukken”. Door de overhangende takken krijgt Carel last van een tunnel syndroom en kan hij niet meer focussen. Ik knip nu de lamp voluit aan en dat geeft “verlichting”. Van de vorige keer weet ik dat er bij de Wyldemerk een mooi plekje is dus daar wil ik naar toe. We varen nog even door.

Carel heeft een Eskimo kano met een hele smalle kuip. Ik stap uit en ga in het water om de kajak stabiel te houden zodat Carel eruit kan komen. Hij trekt de boot op de kant maakt een waterdichte tas leeg. Doet zijn zwemvest af en zijn regenpak aan. Dan gaat hij liggen, krult zich op en slaapt…. Tja, ik stap wat rond en dan doe ik maar hetzelfde. Binnen twee minuten ben ik ook vertrokken. Na anderhalf uur word ik wakker en wek Carel. Carel had zo doorgeslapen tot 10 uur maar er is werk aan de winkel. Snel pakken we in en vertrekken weer.

We bellen met de organisatie dat we nu echt achterliggen op het schema. Martin doopt ons team van “ZeeLeeuw” om naar “Klaas Vaak” en daar gaan we weer. Op de “Alde Karre” bellen we met Henk. Die snapt er al niets van want hij had al lang een telefoontje verwacht. Maar hij zal in Stavoren klaar staan voor ons. Om negen uur zijn we in Stavoren. Opnieuw bellen we met de organisatie. Martin voorspelt dat we pas negen uur binnen gaan komen. Wij zelf denken/hopen eerder…

Opnieuw worden we volgestopt door Henk. Het wordt alleen wel lastig om wat te eten want het smaakt allemaal niet meer zo lekker. De rijst krijg ik niet weg maar muesli en yoghurt lukt nog wel. De koffie smaakt in ieder geval heerlijk!! De douche werkt alleen met muntjes dus dat gaat niet door. Ik heb alleen papier geld en gun me de tijd niet. Snel poedel ik mezelf wat onder de koude kraan en trek het wetsuit uit en droge kleren aan.

Met Henk spreken we af dat we in Bolsward weer worden opgevangen. Daar gaan we weer. Dit stuk vind ik het langste eind van de tocht. Carel verzint van alles om het tempo erin te houden. Slagen voorspellen tot de volgende boom, brug, boot, huis, plaats en het dan proberen te halen. Of met hele lange slagen of als je teveel hebt geschat met hele korte slagen. Ik raak steeds de tel kwijt. En het tellen werkt voor mij niet. Laat mij maar gedachteloos de peddel door het water halen.

We beginnen alle mensen langs de route aan te spreken. “Hallo, alles goed?”, “Mooi weer hé”, enz… Mensen moedigen ons aan of groeten terug. Eerst wil Hindeloopen maar niet komen maar daarna is Workum ook heeeeeeel ver weg…. De zon wordt steeds warmer en ik krijg een allergische reactie van mijn eigen zweet onder de neoprenen manchetten. Die geven wel lekker steun maar ze gaan nu wel echt uit.

Voor Bolsward krijgt Carel het op de heupen en begint als een mad-man aan zijn paddel te rukken. Oef, ik moet een tandje en nog een tandje schakelen om bij te blijven. Carel houdt er een strak tempo in en pff eindelijk zijn we in Bolward. Pyke, de vriendin van Carel, komt ons samen met Henk aanmoedigen. Ik schiet bijna vol zo blij ben ik om haar te zien. Oeps, toch wel moe blijkbaar dat ik zo emotioneel wordt om ze te zien… Er staat een heerlijke taart en koffie voor ons klaar en opnieuw weer yoghurt en muesli. Eten wordt steeds lastiger en steeds minder dingen smaken. Dus heel blij ben ik met de taart!

Vanaf Bolsward beginnen we aan het laatste stuk. We moeten weer even schakelen. De support voelt als een warme douche en die haalt je uit de flow. We beginnen weer rustig om even warm te worden en dan gaan we weer los.

Voor Harlingen haalt een schip ons in. Ik blijf op de boeggolf hangen en vaar relaxt mee. De vaart naar Harlingen is smal en bochtig en er staat weinig water. Na een bocht trekt de schipper de gas handel open en wordt al het water weggezogen. Ik ga als een magneet naar het schip en weet niet los te breken van de boeggolf. Als een zwaan kleef aan klem ik me aan de ijzeren rand van het schip vast. “Waar is hij gebleven Henk” roept de vrouw. “Volgens mij ligt hij eronder” roept de man. Gelukkig gooit hij het gas eraf en kom ik met de schrik vrij. Helemaal bibberend vaar ik het laatste stuk naar Harlingen dit was levensgevaarlijk en ging net goed….Pfff…

In Harlingen pakken we de laatste stempelpost en dan gaan we naar Franeker. We zijn nu echt ontketend en trekken zo hard we kunnen aan de paddel. We vliegen door het water en vijf minuten voor het einde passeren we nog een team. We geloven het bijna niet maar we hebben het geflikt. Na 34 uur en 10 minuten worden we op de laatste brug binnen gehaald door Salisha, de kleindochter van Carel, zijn dochter, Pyke en natuurlijk onze Henk Kroes! Op de kade voor de club staan alle kajakkers en vrijwilligers. Het is echt super om zo binnengehaald te worden!

Een halve minuut na ons komt het andere team ook binnen en dan gaan we naar de centrale afsluiting. Alle teams worden gelauwerd en krijgen hun medaille en alle verhalen worden verteld.

Tweeëndertig man/vrouw hebben de tocht uitgevaren! Vier zijn er onderweg uitgevallen één is niet gestart. Organisatie en vrijwilligers van kano club Onder de Wadden bedankt! Het was geweldig leuk om mee te doen. Het waren twee prachtige dagen! 

Speciaal dank voor ons eigen support team: Herman, Dineke en natuurlijk Henk!!

Quotes:

-         Had je het ook moeilijk? Nee hoor, alleen de laatste twaalf uur.

-         Wat een rug heeft die vrouw, je komt er maar niet voorbij.

-         Deze tocht komt op mijn CV!

"The day after" Strompelen naar beneden maar MET medalje!

Dockumer Courant 12 september 2012

Elfsteden non stop in een twee persoons kajak

Elk jaar organiseert kano vereniging “Onder de Wadden” deze tocht. Dit jaar wordt hij op 2 en 3 september gehouden. Je bent dan verplicht om met tweetallen te varen en een volg auto met een support team te regelen. Carel en ik willen de tocht graag in de tweepersoonskajak afleggen de Sea AleutII van Valley. Je hoeft nooit op elkaar te wachten en je hebt geen last van een sterke en een zwakke partij. Dus besluiten we hem gewoon “wild” te doen. En omdat we het milieu vriendelijk willen doen, gaan we self supporting. De snelste tijd is 23 uur en 18 minuten voor de race freaks. Van een ander jaar vinden we een tijdschema van de deelnemers. Daar doet de langzaamste het in 32 uur. Omdat we alles alleen moeten doen en een zware boot hebben nemen we de tijd nog ruimer en maken een schema op 36 uur.

Donderdagavond haalt Carel me op. Thuis heeft Dineke een grote pan spaghetti, genoeg voor een groot gezin, gemaakt. Kajakken is zwaar werk dus we proppen ons lekker vol.  Na een goede nacht bij Carel in Sneek starten we op vrijdag 20 juli ‘s ochtends om half zeven ons “rondje”. Om kwart voor zeven bereiken we het startpunt, de Waterpoort in Sneek. De eerste kilometers peddelen zijn het makkelijkst maar mentaal het zwaarste. Je moet het nog 200 km volhouden tenslotte. Normaal ga je twee of drie uur peddelen en kom je kapot thuis. Nu moet je het 36 uur vol zien te houden. Carel stimuleert me erg om niet meteen los te gaan: “Nee Marcel, niet hard accelereren, trek de boot langzaam op gang!” en “Je moet maar denken dat de benzine tank vol is en dat je zover mogelijk kilometers moet halen met die ene tank.” en “Op hoeveel procent zit je nu?”

ingang Slotermeer: We zijn er bijna, we zijn er bijna...

Slotermeer

We besluiten dat we op 30% van ons vermogen varen, en dat voelt heel prettig. Toch varen we nu gemakkelijk 8 km per uur. We genieten van de tocht en de eerste 18 km naar Sloten gaan als een trein. Het heeft dagen geregend en het is veel te koud voor de tijd van het jaar. Voor het Slotermeer trek ik de regenjas aan en dat is geen overbodige luxe. Er staat een pittig windje waardoor de golven aardig op lopen. Na Sloten wordt de boot gekeerd en koersen we richting Balk. In de GPS heb ik de route vastgelegd en Carel navigeert op kaart en kompas dus we hebben steeds een dubbele check. Ik vaar met de Epic SMWFC (small mid wing full carbon) peddel. Carel met de Camano van Werner ook een full carbon peddel. Dit is de eerste keer dat ik de Epic peddel gebruik. Hiervoor heb ik met de Knysna Racing gevaren. Deze heeft een groter blad. Voor een lange tocht houd ik van een kleine peddel omdat hij minder weerstand heeft. Iets minder snel zijn, neem ik dan voor lief.


Na het Slotermeer hebben we onze eerste break verdiend. We stoppen en eten en drinken wat. Als we weer varen komen we tot de conclusie dat we korter en krachtiger moeten stoppen. Met het varen kun je nauwelijks tijdwinst boeken, maar met het stoppen verlies je heel veel tijd. De Luts is een prachtig stuk om te varen maar er staat te weinig water waardoor de boot zich vast zuigt en de snelheid daalt.

De Luts na Balk

Dan De Morra en op weg naar de Galamadammen.We hebben steeds de herinneringen aan de Elfstedentocht op de schaats die we beide in de winter hebben geschaatst. Midden op de Morra zeggen we: “hier stond het bordje naar Woudsend.” Die uitgestrekte ijsvlakte lijkt nu heel onwerkelijk.

Stavoren

In Stavoren hebben we onze tweede stop. We liggen midden in de haven tussen de “strijkijzers” en het is een drukte van belang. Boten komen en gaan of liggen voor de brug te wachten. We slaan rechtsaf naar Hindelopen en moeten onder een laag bruggetje door. Op toverslag zijn we in de stilte beland. Hier komt niemand meer. Er volgt een prachtige route langs de dijk en we genieten van de Hollandse plaatjes met luchten, water en weiland. Onderweg worden we aangemoedigd door ons vrouwelijke fans. Volgens Carel “De schijtende pers….” Gelukkig geen boe geroep.

De "schijtende pers"

Hindelopen

Van te voren heb ik al contact gehad met de pizzeria Ponte Vechio in Bolsward. We hebben afgesproken dat ik een uur van te voren bel en dat dan ons warm eten klaar staat. In Parrega bel ik met ze en we spreken half zeven af. Twintig over zes zijn we in Bolsward en even over half zeven zijn we bij de pizzeria. We worden ontvangen door een dame met twee prachtige pizza’s in elke hand “Frute di Mare”. We worden naar een tafel gebracht en de andere gasten weten niet wat ze zien. “Dat is snel! Wij wachten al veel langer…”. “Tsja”, zeg ik “Eén telefoontje en het is geregeld!” De pizza’s zijn een smulfeest: mosselen, garnalen, inktvis, krab en dat alles in heerlijk gesmolten kaas en dat weer op een heerlijke bodem. De maaltijd is echt efficiënt bestede tijd want de nacht is nog lang en dan kan zo’n “bodem” wel helpen…

Bolsward

Op weg naar Harlingen zien we de zon prachtig ondergaan en we genieten van het buiten zijn en van de lange dag. In Harlingen maken we een korte plas stop en dan zetten we de lichten op de boot. Ik heb een schijnwerper op mijn hoofd en Carel heeft boven op zijn pet het deklicht. Zo zijn we goed zichtbaar. Langzaam glijden we de nacht in. Eerst gaan de sterren langzaam aan en gaat de wind liggen. De wolken trekken op en mijn hoofdlamp gaat uit. We kunnen het prima zien zonder licht. Dan het tweede stadium, nu is het écht donker. Sterrennevels worden zichtbaar en de sterrenhemel hangt majestueus boven ons te blinken. Op een gegeven moment vraag ik aan Carel of hij in slaap valt want we slingeren wel erg over de sloot. “Nee”, zegt hij “ik zit naar de sterren te kijken.” Hij ontdekt Cassiopeia en de Noorderkroon.

Langs Berlikum zitten duizenden spreeuwen in de bomen langs de vaart. De hele vaart ruikt naar vogelpoep. Als ze ons in de gaten krijgen beginnen ze luid te kwetteren. Carel klapt in zijn handen en duizenden vogels vliegen op. Een fantastische aanzwellend geluid van duizenden vleugels met een golf van lawaai en dat alles zonder dat je wat ziet, echt kippenvel zo mooi!

Wolken schuiven nu voor de sterren en het weinige zicht van de sterren valt nu weg. Op een gegeven moment klik ik mijn licht aan. We stuiven recht op de kant af en Carel weet door hard roer naar links te geven een botsing te vermijden. Wel komen we zo in een doodlopende sloot terecht en moeten we in de achteruit. Oef, dit ging maar net goed! Dit is de eerste en de laatste keer dat we mis gaan.

Om twee uur ’s nachts zijn we bij de sluis boven Berlikum. We moeten de loodzware boot overdragen en dat valt niet mee. Bovendien is de nieuwe sluis uitgevoerd in ruw hard beton en dan is het heel moeilijk om de boot onbeschadigd uit het water te krijgen. De boot is veel te zwaar en moet eerst leeg voordat we hem kunnen vervoeren. Tegen slaap kun je niet vechten, vechten tegen slaap kost energie en die heb je niet meer dus die strijd verlies je altijd. We besluiten om hier dan maar een paar uur slaap te pakken. Bovendien houden we nu een soort van dag en nacht ritme vast. Carel zet de tent op en dan zet ik de wekker. We slapen precies drie uur en dan is het al weer ochtend en komt de zon op.

Snel pakken we alles in en we gaan weer op weg. Het is heel raar maar beiden worden we helder en uitgerust wakker. Beiden hebben we geen spierpijn of andere belemmeringen. Zodra we in de boot zitten gaat het meteen al weer lekker. We genieten van de ochtend en het prachtige licht. De Blikvaart zuigt wel weer ontzettend, dus echt hard gaan we niet maar dat kan de pret niet drukken. 

In Oude Leye is bij de sluis aan de linker kant een houten walbeschoeiing. Daar is het een beetje gemakkelijker om de kano over te zetten. We trekken/schuiven hem gewoon door het hoge gras heen. Deze keer kost het ons maar twintig minuten voordat we weer in de boot zitten. We komen tot de slotsom dat een grote boot een groot voordeel is maar dat je hem niet beslist propvol moet laden. Ik woon in Burdaard en we besluiten het overtollige gewicht te lozen. Op de heenweg maken we een korte stop op de terugweg gaan we warm eten. Zo gezegd zo gedaan. Acht thermoskannen met water. Slaapspullen voor twee personen, een tent en twee tassen vol met boodschappen, alles gaat eruit. Zo, en dat lucht op. Meteen gaan we bijna tien kilometer per uur. We weten niet wat ons overkomt. Tot we keren in Dokkum. Door alle regen is het waterpijl flink gestegen en zijn ze flink aan het spuien. Ze spuien met 0,4 meter per seconden. Dus dat betekent dat we bijna 1,5 km stroom tegen hebben. De terugweg is zwaar, lang en moeizaam. Tegen de stroom in roeien valt niet mee…

Dokkum

 Dineke fietst ons tegemoet en nu hebben we een echte fan op de route! Daarna fietst ze naar huis om voor ons eten warm te maken. Opnieuw eten we stevig en haasten ons naar de boot. De pauzes nemen, gek genoeg, meer energie dan het varen. We zeggen steeds “In de boot kunnen we uitrusten.” Met een volle buik en stroom tegen en een zon die steeds feller gaat branden hebben we moeite om wakker te blijven. Het plons plons, plons plons werkt hypnotiserend op Carel en hij valt een aantal keren bijna in slaap.

Harmonie Leeuwarden. Let op de kajak in het raam...

 We zijn blij als we eindelijk in Leeuwarden aankomen. Nu raken we de stroom tegen kwijt. We moeten nog wel om de stad heen en dan kunnen we op weg naar Sneek. Als we het precies in 36 uur willen doen dan moeten we om kwart voor zeven terug zijn in Sneek. In het begin roeien we er tegen aan en lijkt het te lukken. Maar Sneek is gewoon te ver weg om het tempo vol te houden. We zakken in en gaan steeds langzamer.

Een aantal keer zie ik dingen die er niet zijn. In de wolken denk ik iconen te herkennen van mijn computer scherm. En even later denk ik “He?, waarom hangt onze bokszak hier?” Dat blijkt een ronde wolk te zijn in de vorm van een bokszak. Oke, ik ben dus best wel een beetje moe. Het rare is, dat ook val je bijna in slaap, je peddelt gewoon door. Alleen is de slag niet meer zo krachtig en effectief.

Sneek is echt ver, ver weg en het gaat steeds moeizamer. We zeggen tegen ons zelf dat niet Sneek maar Sloten het eindpunt is. We moeten dus nog even door. Dat geeft weer de spirit om door te gaan. Om zeven uur komen we aan in Sneek en nemen we de laatste stempel in ontvangst door een foto te maken van de Waterpoort.

We zijn super blij en trots en varen naar Carel zijn huis. Pieke, zijn vriendin wacht ons op en haalt ons feestelijk binnen. Ik neem de vouwfiets mee en fiets naar het station. Dan vanaf Leeuwarden op de fiets naar huis. In een uur ben ik weer thuis. Dit is de afstand waar we bijna een halve dag over hebben gedaan in de kajak. In de kajak is Friesland veel groter. Carel bedankt! Het was een waanzinnig avontuur en ik had nooit gedacht dat we het zouden halen!!